Σκεψεις

Με όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, και με την αβάσταχτη κούραση που πλανάται διάχυτη στην ατμόσφαιρα τους τελευταίους μήνες και ειδικά την περίοδο των φετινών γιορτών, των Χριστουγέννων του 2021, νιώθω κι εγώ, σαν πολλούς άλλους, την ανάγκη να εκφράσω κάποιες σκέψεις... Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις, που με βασανίζουν ωστόσο και νιώθω την ανάγκη να διοχετεύσω σε πρώτο ενικό πρόσωπο.

Thinking

Την αφορμή για αυτή τη συγγραφή έλαβα από τις εξής προσλαμβάνουσες:

- Ένα άρθρο που διάβασα για την επίδραση των συνθημάτων / graffiti πολιτικού περιεχομένου στην παιδική ψυχή,

- Ένα podcast με τροφή για σκέψη επί των υγειονομικών / πολιτικών συνθηκών,

- Ένα tweet που προσκαλεί τον Έλληνα να νιώσει περήφανος για την καταγωγή του.

Και η ερώτησή μου είναι: γιατί αντιστρέφονται όλα (και όχι μόνο όσα πρέπει);

Γιατί, στην προσπάθεια πάταξης των σαθρών στερεοτύπων που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, συμπαρασύρονται προς "απόσυρση" και αξίες, πεποιθήσεις και αλήθειες, που καμία σχέση δεν έχουν με τα στερεότυπα αυτά;

Γιατί δίνεται τόση έμφαση στην "αγάπη για τον εαυτό" την στιγμή που η αγάπη για έναν άλλον, για ένα ταίρι, είναι κάτι τόσο όμορφο, σπάνιο, ευτυχές και μοναδικό; Γιατί πασχίζουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και μόνο τον εαυτό μας, και δεν πασχίζουμε να αγαπήσουμε έναν άλλον άνθρωπο; Γιατί η αγάπη του εαυτού ισοδυναμεί με μοναχικότητα για μια ζωή; Γιατί υπερεκτιμάμε είτε την συλλογικότητα είτε την μοναχικότητα, και αψηφούμε το μέτρο μεταξύ των δύο;

Γιατί για τον μέσο νέο η δημιουργία οικογένειας είναι κάτι ξεπερασμένο και ντεμοντέ; Γιατί γι' αυτόν η γονεϊκότητα απαιτεί "δυσβάσταχτες θυσίες που καταπατούν την ατομικότητα"; Γιατί ο γάμος θεωρείται σκλαβιά και όχι ελευθερία, και γιατί τον αντιμετωπίζουμε ως "απλά ένα κομμάτι χαρτί"; 

Από πότε η πνευματικότητα έγινε ισοδύναμο της αμορφωσιάς και αντιεπιστημονικότητας; Γιατί αυτός που έχει πίστη αντιμετωπίζεται ως άλογος; Γιατί το να πιστεύεις συνεπάγεται να "σου αξίζουν όλα όσα σου συμβαίνουν, γιατί δεν υπηρετείς την λογική και την επιστήμη"; Γιατί η ανεξιθρησκεία αντικαταστάθηκε από την αθεΐα ως η πιο κοινώς αποδεκτή μορφή πίστης; 

Πως και από πότε ο πατριωτισμός χρωματίστηκε αρνητικά; Γιατί το να νιώθεις περήφανος για την καταγωγή σου (όταν αυτή είναι η ελληνική) συνεπάγεται τύψεις; Γιατί το παιδί ντρέπεται να ανεβάσει φωτογραφία την ελληνική σημαία στα social αλλά δεν ντρέπεται να ανεβάζει τα πόδια του, τον καφέ του, τη γειτονιά του, το κρεβάτι του;

Γιατί ο νέος δεν ασχολείται με την πολιτική; Γιατί δεν διαβάζει σύγχρονη ιστορία; Γιατί προτιμάει τα νέα του θεάματος; Γιατί δεν καταλαβαίνει πως όσα λιγότερα γνωρίζει, τόσο περισσότερο κινδυνεύει;

Γιατί το να παραδεχτούμε ότι είναι κάτι "στη φύση μας" είναι απευκταίο και επαίσχυντο; Γιατί αντιμαχόμασε την ανθρώπινη φύση, και θεωρούμε τον άνθρωπο απλή, στιβαγμένη, σκέτη, άχρωμη, τοποθετημένη από τύχη ύλη; Γιατί υιοθετούμε τόσο εύκολα και αγόγγυστα το ότι η φύση μας έδωσε μόνο το σώμα μας, αλλά την ψυχή την φτιάχνουμε μόνοι μας;

Από πότε άντρες και γυναίκες είναι το ίδιο, και αντιμετωπίζονται σαν να ειναι το ίδιο; Γιατί δεν αποδεχόμαστε ότι άντρες και γυναίκες είναι εκ φύσεως διαφορετικοί, και δεν αξιοποιούμε αυτή τη διαφορετικότητα προς όφελός μας;

Προσπαθώντας να πατάξουμε την ακούσια θυματοποίηση υπερπροβάλλουμε μια "αγάπη για τον εαυτό" που καταλήγει σε εγωπάθεια και απαξιώνουμε την πληρότητα που μπορεί να νιώσουμε αν αγαπήσουμε έναν άλλον άνθρωπο ισάξια με τον εαυτό μας. 

Προσπαθώντας να πατάξουμε την πατριαρχία καταργούμε τον θεσμό εντός του οποίου συνήθως εδράζει (οικογένεια, γάμος), χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι εμείς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις ύπαρξής της, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα την ευθυνοφοβία που μας διακατέχει και αρνούμαστε πεισματικά να παραδεχτούμε. 

Προσπαθώντας να πατάξουμε τον φονταμεταλισμό προωθούμε μια ακραία μορφή "πίστης στο ορατό" όπου θεός πια δεν είναι μια δύναμη ή ένα πνεύμα, αλλά η βιβλιογραφία, οι αναφορές, το πείραμα, η ιδέα για τον κόσμο που μπορεί να αντιληφθεί το μικρό ανίδεο ανθρώπινο μάτι(αγνοώντας κάθε γνώση κβαντικής φυσικής). 

Προσπαθώντας να πατάξουμε τον εθνικισμό ή σοβινισμό δημιουργούμε συγκεκριμένα "προφίλ" σε όσους δηλώνουν πατριώτες (σχετικά με την ηλικία, το επίπεδο μόρφωσης κ.ο.κ.), προσάπτοντάς τους πλήθος αρνητικών χαρακτηριστικών που καμία σχέση δεν έχουν με την αγάπη για την πατρίδα (π.χ. εφόσον είναι πατριώτης και είναι 60 ετών και πήγε μέχρι το γυμνάσιο, λογικά θα είναι και μισογύνης και ρατσιστής). Έτσι, αν ένας ρατσιστής δηλώνει πατριώτης, ο πατριωτισμός είναι κάτι κακό (όπως ο ρατσισμός).

Προσπαθώντας να πατάξουμε τον κομματικό προσηλυτισμό μαθαίνουμε στον νέο πώς "όποιος ασχολείται με την πολιτική είναι είτε διεφθαρμένος, είτε βλάκας" με αποτέλεσμα είτε να την αγνοεί και να την υποβιβάζει, είτε να πέφτει με τα μούτρα χωρίς να συνειδητοποιεί την σοβαρότητα της κατάστασης.

Προσπαθώντας να πατάξουμε την μοιρολατρεία και έχοντας ανάγκη να αποκτήσουμε τον οποιοδήποτε έλεγχο, δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι ό, τι είμαστε είναι δική μας επιλογή, και ταυτόχρονα νομιμοποιούμε την ανικανότητά μας να συμμορφωθούμε στις ευθύνες που η φύση αυτή θα μας επέβαλλε αν την αποδεχόμασταν.

Προσπαθώντας να πατάξουμε τον μισογυνισμό αντιμετωπίζουμε τις γυναίκες σαν να είναι άντρες και τους άντρες σαν να είναι γυναίκες, αγγνοώντας ότι άλλο ισότητα και άλλο εξίσωση, αψηφώντας ότι οι γυναίκες και οι άντρες δεν έχουν καμία ομοιότητα σε επίπεδο ψυχισμού και απλώς πρέπει να αντιμετωπίζονται ίσα.

Και το ερώτημά μου επανέρχεται... Γιατί;

Εκάβη